Social design is gericht op het veranderen van de maatschappij en gaat over de verantwoordelijkheid en de rol van een ontwerper in de maatschappij. Het doet de veronderstelling dat het creatieve denken van ontwerpers vernieuwende perspectieven biedt op vraagstukken binnen onze samenleving. Wat kan een ontwerper toevoegen aan deze maatschappij en hoe wordt door zijn/haar ontwerp iets kan toevoegt aan de welzijn van mensen en hun levensonderhoud? Bij social design staat de vraag “what if?” centraal. Deze vraag moet de ontwerper nieuwe inzichten en uiteindelijk oplossingen brengen.
Anthony Dunne en Fiona Raby staan midden in de social design discussie. Zij hebben beiden in New York gestudeerd waar ze beiden een achtergrond hebben in design en opkomende technologie. En zij schetsen een heel grauw beeld van het heden. Ze vinden dat we de toekomst zelf kunnen schetsen en ze zijn dan ook grote voorstanders van de “what if” theorie. Ze zijn van mening dat ontwerpers niet hun eigen morele overtuigingen overdragen aan de kijker, of proberen om ons over te halen het vanuit hun visie te bekijken, maar presenteren ontwerpers gepresenteerd op een manier die ons in staat om onze eigen conclusies te trekken.
In contrast tot Dunne & Rabi staat Ahmed Ansari, die vooral verwijtend naar de westen elite is. Hoewel Ahmed Ansari Communication Design heeft gestudeerd aan de IVSAA in Karachi. Is hij nu verbonden aan de Carnegie Mellon School of Design in Pittsburgh. Volgens hem kunnen we beter in plaats van de vraag “what if” de vraag “how else” stellen. Omdat we dan constructief doorbouwen en er reële, pragmatische oplossingen ontstaan.
Ik ben net als Ahmed Ansari van mening dat we een meer pragmatischere aanpak moeten hebben. Hoewel ik niet vind dat een “how else” methode zou werken, want zo werk je vanuit dat wat er al is in plaats van dat je echt alles los laat en ‘from scratch’ begint.
Als ontwerper kun je naar mijn mening nooit alleen een oplossing bieden voor maatschappelijke problemen en ik vind dat ook niet dat je als ontwerper alleen die verantwoordelijkheid mag dragen. Door samen te werken met de politiek en de wetenschap denk ik dat je gezamenlijk tot nieuwe perspectieven en reële oplossingen biedt op vraagstukken binnen onze samenleving. Ik sluit me dan ook meer aan bij Ruben Pater die vindt dat ontwerpers met slimme of verhelderend ideeën op de korte termijn kunnen komen, maar dat alleen organisaties en de regering kunnen voorzien met de middelen, de infrastructuur en de wetten die nodig zijn op de lange termijn.
Ruben Pater is een grafisch ontwerper en design researcher en zoekt vaak naar samenwerkingsprojecten tussen journalistiek en grafische vormgeving. Hij heeft een masteropleiding afgerond aan het Sandberg Instituut, dit is een postdoctorale opleiding van de Gerrit Rietveld Academie Amsterdam. Hiermee behoren hij, Dunne & Rabi en ook ik tot de westen elite waar Ahmed Ansari het over heeft. Ik denk dan ook dat de manier van social design per regio anders zal moeten worden bekeken. Het zal moeten aansluiten bij de doelgroep. Dus in dat opzicht hebben zowel Ahmed Ansari als Ruben Pater een goed punt.